wampiryzm

Dla postronnych ludzi, nie wampirów i nie wielbicieli, też jest to forum, po prostu chcących sobie poczytać...
Każdy może mieć swoje hipotezy, definicje.
Wampiryzm sadystyczny wydaje się "ciekawy", ale i szkodliwy, nie można tu już mówić za bardzo o wymianie tylko wzięciu siłą. Nie promowałabym go i wyrzuciła z listy. Podejrzewam, że to forum czytają też młodzi ludzie, nie chciałabym, żeby odkryli w sobie, że to ich kręci i zrobili komuś krzywdę.
Do dwóch pozostałych nic nie mam.

Administrator

Potwierdzam Twoje słowa,
to co może młodzież tutaj przeczytać może na długo zmienić ich umysł

Po prostu młodzi ludzie są na to podatni. Wiem, że każdy ma swój rozum, ale nie chcę komuś skrzywi psychiki. Nie chcę by przeze mnie jakiś 14 latek został antyspołecznym sadystą, który się czuje "wampirem" i nie widzi nic w tym złego że "weźmie siłą". Faktem jest, że nie biorę odpowiedzialności za ludzi, ale biorę za to co tutaj piszę, nikt z nas nie jest anonimowy, więc nie promowałabym tu przemocy w formie skrajnej.

Moderator

Oddany

Jakkolwiek byśmy nie chcieli zdefiniować tego pojęcia a bywało już tych prób więcej niż tuzin pewnym jest, że wampiryzm istnieje i jest on rozumiany w dosyc szerokim zakresie w relacjach między ludźmi.
Bujdy to nie są i nigdy nie będą. Natomiast próba spopularyzowana tego zjawiska dała dla jednych pozytywne a dla drugich negatywne cechy oddźwięku. Moim zdaniem mniej dziwaków, mrocznych sekt a także spłycenie wartości charakterystycznych dla tego środowiska sprawia, że giną w tłumie. Albo po prostu nie jestem już mentalnie 15-latkiem Very Happy

Moderator

Jakkolwiek byśmy nie próbowali zdefiniować wampiryzmu, zawsze zdarzy się przypadek wymykający się definicji.
Widzę jedyny sposób, aby poznać i zrozumieć wszelkie formy wampiryzmu.
Otóż jedynym sposobem jest aby osoby wampiryczne objawiały swój przypadek tutejszej społeczności, każda indywidualnie i w świetle szczerej prawdy. Wówczas z wielu pociągnięć pędzla będzie się stopniowo wyłaniał obraz. Takie jest moje marzenie na tym naszym forum.

Zaintrygowany

Pomysł może być ciekawy no ale nie każdy może chcieć opisywać swoje przeżycia dotyczące wampiryzmu.

Moderator

Nikt nikogo do niczego zmusić nie może. Uważam, że to jedyny sposób na wzbogacenie naszej wiedzy i wyobraźni, a kto się chce w to włączyć, to się włączy, a kto chce zostawić swoje przemyślenia i naturę dla siebie, to tak zostawi.
Tylko po co takiej osobie forum?
Na pisanie kłamstw i imaginacji oraz mitycznych bzdur po prostu szkoda mózgu.
Moja propozycja odnosi się do tego, by pisać szczerze i otwarcie. Nikt nikogo nie będzie oceniał, każda natura jest pasjonująca, a jej przeżycia, te prawdziwe - pouczające.

Administrator

podoba mi się ten pomysł i liczę na jego dalszy rozwój

Obserwujący

Moderator

Obserwujący

Napisałeś feminista:

Wara wam prawnicy, moraliści i „autorytety” od mojego ciała, bo tylko ja jestem właścicielem samego siebie, a nie wy i nigdy nie dam wam prawa wkraczać w tę strefę i wszystko zrobię, żeby wam to uniemożliwić.

No wiesz w tej kwestii można by polemizować. Widzisz, bycie Dawca/ Biorcą po pewnym czasie jak daje przyjemność może stać się nałogiem a wtedy pociagnie za sobą okaleczanie się, liczne blizny i ślady. Wtedy musi wkroczyć ktoś 3 ci aby delikwenta ratować bo pewnego dnia dla idei wampirycznej może sobie coś zrobić nie mając świadomości tego.

To prawie jak z alkoholizmem i środkami psychoaktywnymi. Na początku niby nic a potem wielki odwyk. Pisze to tak ku przestrodze. Embarassed

Moderator

Tak jak powiedziałem - to tylko moje stanowisko w tej sprawie, a moje rozważania dotyczą samych zasad moralnych, a nie konkretnych sytuacji, z których każda może być inna.
Ale dobrze, podsunęłaś trop uzależnień, zatem podążmy tym tropem.
Otóż jak wygląda prawo w odniesieniu do tych kwestii?
Mianowicie nikt nie może zmusić alkoholika do leczenie się, chyba że jego nałóg związany jest przemocą w rodzinie, czy agresji wobec osób trzecich, a wtedy nie mamy z niczym innym, jak z ochroną „chcenia” ofiar, czyli praw tych ofiar. Natomiast każdego roku tysiące alkoholików zabija się na własne życzenie i jakoś wtedy żadnemu moraliście czy prawnikowi nie przyjdzie do głowy, by bronić ich przed samym sobą, bo cóż, wtedy koncerny alkoholowe, z którymi ci prawnicy są związani (bardzo dalekimi więzami, to prawda, ale mogę to udowodnić) - poniosłyby straty, a za nimi państwo, które tym prawnikom płaci z podatków. Mamy więc przypadek czystej hipokryzji, bo jeśli ja pozwolę się zagryźć wampirzycy, to nie mam do tego prawa, choć mogę wyrazić głębokie „chcenie”, natomiast alkoholicy, którzy tego „chcenia” tak naprawdę nie wyrażają (są zniewoleni nałogiem) umierają nie z powodu „chcenia”, ale wyłącznie z powodu ZGODY na konsekwencje swego nałogu. Mąraliści i mądrale pozwalają na to z powodów estetycznych, nie etycznych, mianowicie widok umierającego alkoholika jest widokiem, do którego tak zwane „społeczeństwo” już się przyzwyczaiło (ponadto rozkłada się w czasie), mianowicie do tej drugiej sytuacji nie, bo to nieestetyczne, brzydko wygląda. To burdel moralny w głowach i to bez uzasadnienia. Ja uważam oczywiście, że nie należy ingerować mimo wszystko w życie umierających alkoholików, jeśli to ich decyzja, a idąc tropem Korwina mogę to komentować jedynie w ten sposób, że oto objaw doboru naturalnego w przyrodzie. I tyle w temacie.
Jak można pomagać takim osobom w sposób moralnie dopuszczalny?
Trzeba ich przekonać do „chcenia” porzucenia nałogu. I tak zresztą się robi. I to jedyny skuteczny sposób zresztą.
Odnosząc się tym językiem do mojego przypadku (gdyby przyjąć hipotezę nałogu) - nie mam nic przeciwko temu, żeby ktoś mnie spróbował przekonać i zmienić moje „chcenie”. I systemowo uważam takie działania za moralne. Nie można jednak z góry założyć, że każde takie chcenie, jak moje - jest nałogiem, czy defektem mózgu, który należy leczyć.
Mój WRZASK MORALNY dotyczy sytuacji, gdy przemocą narzuca mi się obcy system wartości z którym się nie zgadzam i próbuje mi się wziąć w posiadanie państwowe na własność moje własne(!), MOJE!!! - ciało. Od tego im wara.
Ciekawe zresztą z tą hipotezą nałogu: co to za nałóg, na spełnienie którego czeka się przez cale życie? Przecież w nałóg trzeba jakoś wpaść, trudno go uprawiać średnio raz na 10 lat... A defekt mózgu, cóż, kocham ten swój defekt mózgu... bardzo...
Powiem tak: widzę kryterium oceny wartości, które wyznaje ktoś taki jak ja, tzn. czy są to wartości prawdziwe, czy nałogowe. Odbywa się to za pomocą doświadczenia myślowego w wyobraźni:
zadaję sobie pytanie, czy gdybym mógł się urodzić jeszcze raz, to chciałbym się urodzić z moim pragnieniem ekstremalnego dawcy czy też bez niego. Powiedzmy wciskam guzik zielony i zupełnie nie mam pragnień dawcy ( umiem wyrażać swoją miłość materialnie tylko tak jak inni: poruszając w zgodnym rytmie organami płciowymi); wciskam guzik czerwony i pozostaje we mnie tęsknota bycia pochłanianym przez wampiryczną (umiem wyrażać swoją miłość poprzez „dawstwo”). Otóż wciskam bez najmniejszego wahania guzik czerwony, bo bez mojego pragnienia nie byłbym to już ja i to pragnienie jest tak bardzo integralną częścią mnie, że bez niego czułbym się wykastrowany i pozbawiony tej zdolności. Zdolności do „umrzeć z miłości”, z której moja natura jest dumna i która jest częścią postrzegania sensu mojego istnienia.
Powiem Ci może tak: nie wiem, czy potrafisz w to uwierzyć czy też nie, ale owo pragnienie ostatecznego oddania dawcy było w mojej naturze od najwcześniejszego dzieciństwa, czego tu nie opiszę w szczegółach, bo dużo by pisać. Natomiast sama zdolność do „umrzeć z miłości” została przez mój umysł ciężko wypracowana potężnym imperatywem „chcenia” i dopiero z tą zdolnością „serce moje osiągnęło ukojenie i spokój” - kolokwialnie rzecz ujmując.