czas wampira

Zgodzę się z Madam Constance. Uzasadnię swoje poglądu krótko. Kim był wampir przed przemianą? Otóż był on człowiekiem. Co za tym idzie psychika każdego wampira może odbiegać od psychiki innego osobna rasy długo zębnych tak samo jak u ludzi. Oczywiście należy też pamiętać o tym, że ludzka psychika dostosowuje się do przeróżnych sytuacji, nabywa swoistą odporność na nieprzyjemne dla niej wydarzenia, więc pewnie to samo tyczy się psychiki wampira. Choć czy waszym zdaniem mogło by to całkowicie przyzwyczaić wampira do powolnego przemijania, a w końcu i śmierci bliskich mu osób typu rodziny? A co choćby ze zmęczeniem życiem? Doświadczają go nawet starsi ludzie. Czy nie sądzicie, że dosięgło by ono także nieśmiertelnego?

Zaangażowany

Myślę, że to zależy od samej psychiki danego wampira. Jednemu podoba sie życie wieczne a innego by takie życie już znudziło było by udręką. Tak pozatym świat jest ciekawy i ciągle się rozwija więc zapewne sam wampir ciągle odkrywa go na nowo. Jeżeli zaś chodzi o samo przywiązanie się do choćby rodziny jak wspomniał V to myślę, że ów wampir od początku musi być odporny na takie wydarzenia jak choroba czy śmierć bliskiej osoby. Więc takie zdarzenie moim zdaniem nie powinny wzbudzić w nim jakiś tam większych emocji czy coś. Ale jak już wspomniałam to zależy od psychiki danego wampira.

Oddany

Zaangażowany

Madam właśnie jak wyżej wspomniałaś " wampir zostaje wampirem z wyboru, czy
często z powodu kaprysu kogoś?" jeżeli wierzyć w to co napisałaś to po pierwsze jeżeli z wyboru to jest tego świadom no tak i wtedy jego odporność wzrasta a jeżeli z powodu kaprysu to go to zniszczy bo będzie wtedy słaby i siądzie mu na psychike. Ale moim zdaniem nie każdy może zostać wampirem, i nawet sam wampir byle kogo by nie wybrał( jeżeli chodzi o przemianę) każdy ma swoje zdanie na ten temat

Zaangażowany

Zgadzam się z tobą feministo, jest wiele ciekawych rzeczy które mogą uprzyjemnić czas. A co do twoich słów "Ale kluczem głównym do
nienudzenia sie jest własna twórczość, rozwijanie tego aspektu mogłoby trwać właściwie wiecznie." To popieram to co napisałeś, jestem tego samego zdania co Ty. Wink

Administrator

niestety jedni wiecznosc przeklinaja,jedni beda to czynic,wszak mi podoba

Czytając ten temat chciałem wyprostować kilka spraw i rzucić może trochę innego światła na pewne sprawy. Otóż ktoś wspomniał, że życie wieczne byłoby czymś smutnym, bo odchodzą osoby, które znamy, a świat zmienia się nieustannie, przez co mogłaby wystąpić tęsknota. Jednak gdy spojrzymy na przykład człowieka, to widzimy, że wśród ludzi występuje taka sama kolej rzeczy: przez nawet 20 lat świat zmienia się bezpowrotnie, a śmierć towarzyszy również bez przerwy. Jednak ludzie odchodzą, a następni się pojawiają, przeszłość wspominamy z sentymentem, ale na ogół, jeżeli nie mamy tendencji do popadania w romantyczność, to nie żałujemy tych minionych czasów tak bardzo, bo przyszłość przynosi nam wiele udogodnień. Rozwój zabija nudę - zawsze pojawia się coś nowego, innego, interesującego, co przykuje naszą uwagę. Poza tym zmiana jest bardzo płynna, więc przez dłuższy okres czasu przywyka się do zmian, wyrabiają się również nowe nawyki. Wspomina się przeszłość czasami, ale dąży się dalej w nieznane, a gdy naprawdę chcemy powrócić do dawnych czasów to zawsze pozostają rzeczy niezmienne: przyroda, szum wzburzonego oceanu, nieśmiertelny blask księżyca i lekki powiew wiatru.

Zaangażowany

Nieźle Everett Smile

Wcześniej właśnie nikt nie spojrzał na to w najprostszy możliwy sposób, dlatego wydało mi się, że takie przedstawienie sprawy może być dla niektórych wartościowe i pozwoli na bardziej pozytywne myślenie o nieśmiertelności. W ogóle mam wrażenie, że nadal wampiryzm wyjątkowo często, według niektórych, wiąże się z wieloma negatywnymi rzeczami, dlatego chciałem trochę pod innym kątem podejść do tego tematu.
W każdym razie dziękuję za miłe komentarze.

Mam tylko nadzieję, że moja świeża krew nie wzbudzi w nikim zbyt dużego głodu, bo jestem do niej bardzo przywiązany... Ale za to chętnie podzielę się gęstym, słodkim winem Wink

Rocznik? Oczywiście jak najlepszy: 1971 La Tâche, 1987 Château Mouton Rothschild czy 1983 Château Pétrus Bordeaux... Wink

Jednak czuję, że chodziło o rocznik, ale jednak nie wina... Jeżeli tak, to też odpowiem: '92.

Niestety takie roczniki są ciężej dostępne, ale przy jakiejś wyjątkowej okazji można byłoby się pokusić o dobrze zachowany rocznik... Tylko kubki smakowe trzeba powoli przyzwyczajać, żeby mogły docenić wszystkie szczegóły wiekowego trunku.